piątek, 26 sierpnia 2016

O Beacie Pawlikowskiej, pozytywnych osobach i usmiechu, dzieki któremu sie lubi

Po raz kolejny i na nowo zakochałam się w Beacie Pawlikowskiej. Jej pozytywne nastawienie mądrość i uśmiech połączone z pięknym głosem działają na mnie... uspokajająco. Kiedy jestem sama w mieszkaniu i zaczynam się bać, włączam wywiady, których udzieliła i słucham, słucham, słucham...
Kiedyś nawet, 5-6 lat temu, mieszkając jeszcze w moim mieście rodzinnym (z którego akurat też pochodzi Pani Beata) trafiłam na spotkanie z nią, organizowane w kinie. Do dziś w starym pamiętniku przechowuję jej autograf z tamtego czasu. :)
Bardzo polecam jej profil na fb, gdzie każdego dnia dodaje żółte, optymistyczne kartki, które sama tworzy i ciekawe filmiki na przeróżne tematy. Od tych życiowych, po uwiecznianie swoich przygód na kolejnych krańcach świata.
Rok temu przeczytałam książkę, w której opowiadała też o swojej przeszłości. W życiu nie spodziewałabym się po tak ciepłej i pozytywnej osobie tak wielkiego doświadczenia, nie koniecznie dobrego. Jej historia pokazuje, że przeszłość DA SIĘ  zostawić za sobą i pójść z uśmiechem, w kierunku tego, co nieznane. A potem czerpać z życia tyle, ile tylko się da.

Lubię "otaczać się" pozytywnymi, ciepłymi, mądrymi osobami. Lubię czytać biografie i autobiografie, zdecydowanie są to jedne z najciekawszych książek. Lubię wczuwać się w historie tych osób. Lubię się nimi inspirować i zabierać z ich histori dla siebie to, co najlepsze. Lubię słuchać wywiadów, których udzielają i śledzić ich profile społecznościowe. Lubię czerpać od nich motywację do przezwyciężania różnych swoich lęków, nawyków.

Szkoda tylko, że ta motywacja zazwyczaj bywa bardzo chwilowa. Jak pięknie by było, gdyby te wszystkie nasze motywacje nie kończyły się dzień po obejrzeniu/posłuchaniu czegoś. Gdybyśmy potrafili sobie coś postanowić i po prostu, każdego dnia tego przestrzegali. Bez wymówek i wymijania. Cel -> plan -> realizacja. Takie proste i ciężkie zarazem.

Chyba nie pomylę się zbytnio, kiedy stwierdzę, że systematyczność jest jedną z najbardziej porządanych cech? ;-)

Lubię "wielkich" ludzi, ale lubię też Pana z warzywniaka z mojego rodzinnego miasta, który ma najbardziej szczery i najpięknijeszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziałam, dzięki któremu codzienny spacer do szkoły był przyjemniejszy. Lubię Panią babliotekarkę z mojego poprzedniego osiedla, ktorej serdeczność przyciągała jak magnes. Lubię Panią z piekarni, która zawsze pamiętała, po jaki chleb przychodzę. Lubię czasem wybrać dłuższą kolejkę w sklepie, gdy na kasie siedzi ulubiona ekspedientka. Lubię Panią z mięsnego, która jako jedyna potrafi pokroić naprawdę cienkie plastry wędliny. Lubię Panów bazarkowiczów, którzy zawsze o coś zapytają. Lubię uśmiechniętą recepcjonistkę w klubie fitness i woźnego z mojej uczelni.

Jak to dobrze, że mamy uśmiech, dzięki któremu możemy jeszcze bardziej lubić i być lubiani! :)


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz